Işığın bol olsun Usta

… Bindiler de çektiler gittiler, o iyi insanlar, o dünya güzeli atlara…         

 O yiğitler, o her birisi kaplan örneği şahinler, o ceren gibi atlara bindiler de başlarını aldılar gittiler. Bir daha, bir daha hiç gelmeyecekler. Hiç, hiç, hiç! Demirin tuncuna, insanın piçine kaldık. Şu dünyanın yaşaması müşkül hal ilen. Bin iyiyi bir kötüye kul eden…Yapayalnız kimsesiz. Hem de çaresiz. Yalnızlığı, çaresizliği yüreğinin başında ağılı bir hançer yarası gibi… Çaresizlik, hem de boşluk. Yanıyor yüreğim. Eskiden, daha korlu, daha beter, delirten, yüreğim ne güzel yanardı. İçimde bir ateş harmanı. Keşki şimdi de öyle olsa. Yansa yüreğim, acısa, korksam. Ölüm gibi, ölümden beter, korksam yüreğim dayanmasa. Orta yerinden çat diye çatlasa, tam ortasından. Sabır taşı gibi…Şu dünyada her bir yaratığın tutunacak bir dalı var, insanın yok. Şu dünyada yalnız olan, kimsesiz, çaresiz olan yalnız be yalnız insandır. Herkesin, her şeyin yaşaması, ölümsüzlüğü var, insanın yok. Ağaç, kuş, otlar, böcekler, yılanlar, çıyanlar, hiçbirisi, hiçbirisi yok olmuyor. Ama insan yok oluyor. Çünkü insan kendinde başlayıp kendinde bitiyor…

Yaşar Kemal / Demirciler Çarşısı Cinayeti

     Ağlanacaksa şimdi ağlanmalı. Hüzün duyulacaksa şimdi duyulmalı. Milli yas ilan edilecekse şimdi edilmeli. Çünkü Yaşar Kemal hepsine değerdi ! 
Bu topraklarda yetişen ve yetişecek olan bütün halkların dili ve kalemiydi, Yaşar Kemal. İnsanın içi acıyor.. Ölüm sen ne acısın. Ölüm sen ne kötüsün! Yaşar Kemal ki bir yaprağın düşüşünü bir güvercinin hafif uçuşunu kırk sayfa ile anlatan koca bir çınar, nasıl anlatılır ki, nasıl ölür ki?
      Güle güle koca çınar. Zamanı ıssız İnce Memed’i öksüz bırakıp gittin. Huzur içinde uyu, Yaşar Kemal..

Mekanın cennet olsun Büyük Usta ! Işığın hiç sönmesin..

Gönül Dicle İpekçi