Küçük Kara Balık

"Ben bilmek istiyorum; gerçekten de yaşamak dediğimiz şey şu bir avuç yerde yaşlanıncaya kadar dolaşıp durmaktan mı ibaret; yoksa dünyada başka şekilde yaşamak da mümkün mü?"

Tek istediği bu sorunun yanıtını bulmaktı küçük Kara Balığın... Nereye aktığını bilmediği dağın, kayalıkların arasından sızan bir derede, siyah bir kayanın arkasında, yosundan bir tavanın altında, ay ışığına hasret bir şekilde yaşlanıp ölmektense; bu derenin nerede sonlandığını bilmek, başka yerlerde nelerin olup bittiğini görmek, ve özellikle de çok görmek istediği ay ışığını ve güneşi sırtında hissetmek  istiyordu. 

Belki çok tehlikeliydi ve geri dönemeyeceği çok belliydi ve çevresindeki tüm baskılara karşın denizi bulmak istiyordu küçük Kara Balık. Kararlı bir şekilde ve karşısına çıkan engelleri tehlikeli olsa da kurmuş olduğu güzel bir iletişimle ve kendisini koruyabildiği yere kadar yılmadan koruyarak gidebildiği en uç noktaya gitmişti. Ay ışığını gördüğünde;

''Güzel ay, ben senin ışığını çok seviyorum. Hep benim üzerimde ışıyasın istiyorum'' demiş küçük Kara Balık ve  en sonun da denize ulaştığı için pek mutluymuş. Çok geçmeden yüzeye çıkmış. Güneş sıcacıkmış. Küçük Kara Balık güneşin yakıcı sıcaklığını sırtında duyumsamaktan büyük bir haz alarak, yavaşça ve salınarak denizin yüzeyinde yüzüyor ve kendisiyle konuşuyormuş.

''Şimdi ölüm çok kolay uğrayabilir bana ! Ama ben yaşayabildiğim sürece ölümü karşılamaya gitmemeliyim. Elbette bir gün ölümle karşılaşırsam -ki karşılacağım- önemli değil, önemli olan şu ki benim yaşamım veya başkalarının yaşamını nasıl etkileyecek.''

Küçücük bir balık suyun dışında ne kadar dayanabilirdi ki ? On bir bin dokuz yüz doksan dokuz balığın büyük anne balıktan dinlediği bu masaldan çok etkilenen bir başka küçük balığı, Kırmızı Balığı uyku tutmadı ve o da sabaha kadar denizi düşündü.....

İran'ın Azerbeycan kesiminde on bir yıl köy köy dolaşarak öğretmenlik yapmış, öğretmenken bile öğrenciliği birakmayan Samed Bahrengi tarafından çocuklar için yazılmış Küçük Kara Balık adlı çocuk öyküsü; onun, yalnızca İran?da değil, dünyanın pek çok ülkesine tanınıp sevilmesine yol açmış bir ölümsüz kitaptır. Bu küçük kitap, Bratislava ve Bolonga Dünya Çocuk Kitapları Fuarlarında ödüller almıştır.

Ancak yıllarca İran da yasaklanan, merak etmenin, sorgulamanın , öğrenme isteğinin ve de özgürlüğü anlatan bu küçük Kara Balık insanlara  ne kadar zarar verebilirdi ki ?

'Bir kitap okudum ve hayatım değişti ' cümlesini kurmaya sebep olabilecek küçük ama muhteşem bir kitap. Okumayan çocuklarımıza mutlaka okutalım derim sevgili dostlar...

Sözlerimi Eddi Anter 'in kitabın ana fikriyle alakalı Ben Benim romanından bir alıntıyla tamamlamak istiyorum.. 

"Karanlık aydınlığın yüzkarasıdır; cehalet de bilginin gölgesidir."

Sevgilerimle...

Çİ

"Bir annenin memesiyle çocuğunu beslemesi gibi din de ruhu besler. Yani din, bebeğe süt veren meme gibidir. Önemlidir, değerlidir. Ama çıkarıp yüzüme yüzüme sallarsan olmaz ! O zaman, memesini çıkarıp yüzüme sallayan anne kılığına bürünmüş bir sapıktan farkın kalmaz. Yavrusunu besleyen annesinin memesinin kutsallığı neyse, nasıl mahremse, bunu konuşmak bile insanı nasıl rahatsız ediyorsa din de mahremdir, kişi ile YARADAN arasındadır. Din adına konuşan herkes günahkardır çünkü din adına konuşulmaz. Tek kitap vardır. Aracıya ihtiyaç yoktur. Aracıyı araya şeytan koymuştur. İnanmayı seçen kitabı okur, anlar. Kitap bu yüzden "OKU" diye başlar."

Azra Kohen- Çi, Sayfa 174.

Okunması gereken bir kitap..