Yalnızlığın Özlem Hali

İnsan sahteliklerden arınınca özlemleri başlar. Tüm gün hem kendine, hem aynalara yalan söyler. Sonra gece başlar, tüm çirkinliklerin üzerini örter, size hafiften bir hüzün çöker. Anılarınıza gülümsersiniz sessizce, başucunuzda annenizin ruhu belirir, başınızı okşar, şefkatle size gülümser, ardından babanızın ruhu tüm kudretiyle ''geçecek'' diye fısıldar, hayaldir bilirsiniz ama anlık ta olsa mutlu olursunuz. 

Hani öyle bir an gelir ki sadece rüya görmek için uyursunuz sırf sevdiklerinizi-kaybettiklerinizi görebilmek için.

Uyanınca soğuk bir ter basar ya hani, ah içeren bir keşke çekersiniz; ''Keşke, hiç bırakmasaydım ne olacaksa olsaydı''. Anlatsanız kimse anlamaz dostlar, çünkü sadece ateş düştüğü yeri yakar. Ve bir daha anlarsınız ailenin bir başka olduğunu , sizi hiç terk etmeyen yalnız ve yalnız doğruyu söyleyenin onlar olduğunu. Evet bir tek onlar... Ama siz bunu anladığınızda artık çok geçtir.

İnsan büyüse de özlermiş babasını, zaman geçince anlarsınız. Sonra sessizce ''hayırlısı'' dersiniz, tahammül gücünüzü zorlarsınız, yanınızdakilere sımsıkı sarılırsınız. Sonra gündüz olur hiç bir şey olmamış gibi güler geçersiniz, bilirsiniz çünkü hayattır bu gelir ve geçer. Ve yine bilirsiniz ki yalnızlığın özlem halidir bunlar....

Uzaklardan bir şarkı sesi geliyor kulağıma " Seni özlemek şimdi hiç duymayan birine dünyanın en güzel şarkısını söylemek kadar anlamsız"...

Evet sanırım babamı özledim, iyi ki doğdun babacım, ölsen de hep yanı başımdasın bugün, doğum günün kutlu olsun.

Gönül Dicle İpekçi