Gönül Dicle İpekçi Web Sayfaları

22 Mayıs 2014 Perşembe

Kaybettiğimiz Gerçek Sevgi

Küçücük dünyamızı kapsayan  o küçük mahallemizi belki yıllar önce terk edip, daha büyük, daha renkli daha fazla yankı uyandırmış olan hayatlara yelken açarak, hayatın tüm aşamalarını yaşamış gerek üniversite eğitimi gerekse lisansüstü eğitim amacıyla aile ocağından kopmuş olarak yıllar sonra memleketimize geri döndüğümüzde, her şeyi bıraktığımız gibi bulmayı ümit ettiğimiz zamanlarımız çok olmuştur bu hayatta  Aslında derdimiz her şey değildir, tek bir şeydir. O da, alaturka memleketimizi terk ederken, boynu bükük bıraktığımız ailemizdir veya sevdiğimizdir. Şahsen benim annem ve babam yani çok değerli ailemdi geride bıraktığım. Uzun yıllar Fransa nın Rouen şehrinde kalmış lisans yüksek lisansımı tamamlamış olarak dolu dolu bir şekilde dönmeyi artık arzulamadığım memleketime geri dönmemde ki tek neden ailemdi. Eve dönüş amaçları arasında pek tabi ki öğretim elemanı olarak çalıştığım üniversite ye olan mecburi hizmet te söz konusuydu ancak başlıca neden ailemdi. Dönmemi çok arzulayan ailem...
Ben 5 yaşındayken
Küçüklük fotoğraflarıma baktığım zaman evin son postası olduğum için biraz daha fazla şımartıldığımı düşünürüm hep. Dolayısıyla her istediğim yapılırdı yurt dışında yüksek lisans yapmak istedim ailem geri çevirmeyip beni Fransa ya gönderdi. Durum böyle olunca onlara olan sorumluluğum bir kat daha artmış oldu. Ve dönüş kesinlikle şart oldu. Ancak memlekete olan özlem bir yere kadar devam etti bir yerden sonra artık daha metropol bir şehirde yaşamam gerektiğini anladım. Ve dönüş uzun sürmedi.  Annemi kaybedince yine buralara geldik.İşimize burada devam ettik kendi ailemizi kurduk Çocuklarımız oldu. Ve böylece dışarıdaki dünyada maddi ve manevi anlamda ne büyük kazanımlarımız olduysa da aslında çok büyük bir şeyi kaybetmişizdir. Gerçek anlamda bizi seven anne ve babamızı....

Üniversite öğrenimi yıllarında babacığımla
Mutluluğuma destek üzüntüme ortak olan anne ve babamın ruhları şad olsun.
Mekanları cennet olsun...





5 yorum:

  1. Ebeveynlerinize rahmet diliyorum, Allah baska aci gostermesin. Benimkiler de rahmetli oldu, insan ikisini birden kaybedince farkli sorgulamalara giriyor. Size bir soru sormak istiyorum, aileniz olmasaydi doner miydiniz ve ne kadar ozluyorsunuz dondugunuz yeri? Sevgilerimle.

    YanıtlaSil
  2. Ah Mukaddes hanım ah !.... Üniversiteye olan mecburi hizmet bir şekilde halledilirdi. Tek sorunum yani dönüş amacım ailemdi. Onları ömürlerinin son zamanlarında üzmeyip döndüğüm için aslında içim rahat yani onlar açısından rahat. Döndüğüm için mutlu muyum hayır. Çünkü orda bir düzen kurmuştum ve 7 yıl kaldıktan sonra adaptasyon sorunu yaşadım ve hala yaralarını taşıyorum. Çocuklarımı burda değil orda büyütmeyi isterdim. Kısacası ailem olmasaydı kesinlikle dönmezdim. Sevgilerimle.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Cevabiniz sorularima cok faydali oldu tesekkur ederim. Aile deyince akan sular duruyor ama ben de cocuklarinizin orda buyumesini isterdim. Bilmiyorum ki neyi dogru yapiyoruz hayatta, anneniz ve babaniz icin dondunuz cocuklar var simdi orda yasasaydi dediginiz. Umarim bir gun onlar icin en guzel sey neyse o gercek olur. Gonulden dileyince olurmus, hadi dileyelim...

      Sil
  3. Çok çok teşekkür ederim güzel dilekleriniz için evet aynene hemen uyguluyorum. Neden olmasın gayet güzel olur belki...

    YanıtlaSil